Οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουν, πως η σκιά και η συννεφιά προστατεύουν αποτελεσματικά από τον ήλιο ή ότι εφόσον φοράμε αντηλιακό ή είμαστε μέσα στο νερό δεν είναι δυνατό να καούμε.

Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική, όπως υποστηρίζει ο δερματολόγος-αφροδισιολόγος Μάρκος Μιχελάκης, που παραθέτει τους 7 μύθους για την ηλιοπροστασία που έχουμε υιοθετήσει αρκετοί από εμάς. Οι μύθοι μας βολεύουν γιατί κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη το καλοκαίρι, αλλά θέτουν σε κίνδυνο το δέρμα μας.

Το κοκκίνισμα είναι απαραίτητο για να μαυρίσει το δέρμα
Το κοκκίνισμα είναι η πρώτη συνέπεια από την υπερβολική έκθεση στην UV και όχι προϋπόθεση μαυρίσματος. Επιπλέον, το μαύρισμα είναι ένδειξη βλάβης του δέρματος από τον ήλιο (όπως μαυρίζει το κρέας όταν το ψήνουμε στον φούρνο).

Ο ήλιος «καίει» μόνο από τις 12 ως τις 3 το μεσημέρι
Η υπεριώδης ακτινοβολία Α (UVA) η οποία ευθύνεται για τη φωτογήρανση (ρυτίδες, κηλίδες κ.λπ.) είναι σταθερή καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας. Αυτή που παρουσιάζει διακύμανση είναι η υπεριώδης ακτινοβολία Β (UVB) η οποία συνδέεται με το κακoήθες μελάνωμα (είναι η πιο επιθετική μορφή καρκίνου του δέρματος) και έχει τη μέγιστη έντασή της το μεσημέρι και νωρίς το απόγευμα. Ωστόσο, το δέρμα χρειάζεται προστασία και από τις δύο, γι' αυτό συστήνεται αποφυγή της έκθεσης στον ήλιο το μεσημέρι.

Όταν βρίσκεται κάποιος μέσα στο νερό, δεν καίγεται
Πολλοί νομίζουν ότι είναι ασφαλείς μέσα στο νερό, επειδή αισθάνονται δροσερά και δεν αντιλαμβάνονται τις επιδράσεις της UV στο δέρμα τους. Η αλήθεια όμως είναι ότι το έγκαυμα θα το αντιληφθούν 2-6 ώρες αργότερα (συνήθως το βράδυ) όταν θα δουν ξαφνικά το δέρμα τους να κοκκινίζει και θα το νιώθουν ζεστό. Αυτό οφείλεται στο ότι χρειάζεται χρόνος έως ότου ενεργοποιηθούν οι αισθητήριοι μηχανισμοί του δέρματος, που μας «ενημερώνουν» για τη δερματική βλάβη του εγκαύματος.

Το αντηλιακό δεν είναι απαραίτητο στη σκιά
Η ηλιακή ακτινοβολία αντανακλάται από το νερό, την άμμο, τα τζάμια και όλες τις λείες επιφάνειες, ενώ τα δέντρα και οι ομπρέλες δεν απορροφούν τελείως την ηλιακή ακτινοβολία. Ούτε τα σύννεφα την απορροφούν, αφού τα διαπερνά σε ποσοστό πάνω από 80%. 'Αρα, όποιος βρίσκεται σε υπαίθριους χώρους το καλοκαίρι, πρέπει να φορά αντηλιακό.

Τα καλύτερα αντηλιακά είναι όσα έχουν SPF 50
Οι διαφορές στην προστασία που παρέχουν τα αντηλιακά δεν είναι τόσο μεγάλες όσο νομίζουμε. Ένα καλό αντηλιακό με δείκτη προστασίας (SPF) 15 δεσμεύει το 93% της υπεριώδους ακτινοβολίας (UV) του ήλιου, ένα με SPF 30 το 97% και ένα με SPF 50 το 98%. Αυτά όμως ισχύουν με δύο προϋποθέσεις: α) θα χρησιμοποιείται επαρκής ποσότητα και β) δεν θα κάθεται κάποιος με τις ώρες στον ήλιο. Ο γενικός κανόνας είναι πως όποιος μαυρίζει από τον ήλιο, έχει υποστεί δερματικές βλάβες, επομένως το μαύρισμα πρέπει να πάψει να αποτελεί στόχο των θερινών διακοπών.

Αντηλιακό χρειάζονται μόνο τα εκτεθειμένα σημεία του σώματος
Αυτό ισχύει μόνο όταν φοράει κάποιος ρούχα από ύφασμα με ειδικά αντηλιακά φίλτρα. Τα κοινά ρούχα απορροφούν την UV όσο και ένα αντηλιακό με SPF κάτω από 10, δηλαδή αφήνουν μεγάλο μέρος της να περνάει στο δέρμα. Πιο απορροφητικά είναι τα σκούρα υφάσματα με σφιχτή πλέξη (όταν τα σηκώνετε ψηλά στο φως και τα κοιτάτε, δεν «φεγγίζουν» καθόλου) αλλά για μεγαλύτερη σιγουριά να απλώνετε αντηλιακό σε όλο το σώμα σας, ειδικά αν είστε υψηλού κινδύνου για ηλιακό έγκαυμα (λευκό δέρμα που εύκολα καίγεται ή δύσκολα μαυρίζει, με γαλάζια μάτια και/ή ξανθά ή κόκκινα μαλλιά).

Τα αδιάβροχα αντηλιακά αντέχουν όλη τη μέρα
Δεν υπάρχουν εντελώς αδιάβροχα (waterproof) αντηλιακά. Υπάρχουν αντηλιακά που είναι ανθεκτικά στο νερό (water-resistant) και τα οποία καθυστερούν να φύγουν από το δέρμα κατά την εφίδρωση ή το κολύμπι. Και πάλι, όμως, χρειάζονται ανανέωση. Ο γενικός κανόνας για τα απλά αντηλιακά είναι πως πρέπει να χρησιμοποιούνται μισή ώρα πριν βγούμε από το σπίτι και από ΄κει και πέρα να επαναλαμβάνεται η επάλειψη κάθε δύο ώρες, εκτός κι αν κάποιος κολυμπήσει ή ιδρώσει πάρα πολύ, οπότε πρέπει να γίνει νωρίτερα. Η επανάληψη της εφαρμογής στα water-resistant αντηλιακά μπορεί να γίνεται κάθε 3-4 ώρες, εκτός κι αν κάποιος κολυμπήσει ή ιδρώσει πολύ οπότε θέλουν συντομότερα.

ΑΠΕ-ΜΠΕ

«Σίσα, πρέζα, κόκα... παρέα φίλε, παρέα»...
Είναι οι λέξεις που ακούς σχεδόν κάθε τρία-τέσσερα μέτρα, με το που μπαίνεις στο Πεδίον του Αρεως, από την κεντρική του είσοδο.
Ακριβώς στο σημείο που έφιππος δεσπόζει ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος στο μαρμάρινο βάθρο του.

Και γύρω του όχι πια «στρατιώτες», αλλά φιγούρες που δυστυχισμένες περιφέρονται ψάχνοντας το δικό τους «τριπάκι»... Εξι μήνες μετά τον περασμένο Ιούλιο, όταν το πάρκο των 277 στρεμμάτων, αλλά και κεντρικές πλατείες της Αθήνας, όπως η πλατεία Βικτωρίας, ακόμη και η Ομόνοια, έγιναν πρόχειροι καταυλισμοί προσφύγων, το Πεδίον του Αρεως εξακολουθεί να «φιλοξενεί» ξεριζωμένους ανθρώπους κυρίως από το Αφγανιστάν αλλά και τη Συρία. Αρκετοί από αυτούς, δίχως πλέον χρήματα, στέγη αλλά και μέλλον, προσπαθούν απλά να επιβιώνουν μέρα τη μέρα, ή μάλλον. νύχτα τη νύχτα.

Γνωρίζοντας λίγες και μόνο λέξεις στα ελληνικά, νεαροί πρόσφυγες βγάζουν το νυχτοκάματό τους αφού έχουν «ενσωματωθεί» με τους «μόνιμους» επισκέπτες του πάρκου, στην «καλύτερη» πουλώντας ναρκωτικά και στη χειρότερη κάνοντας «ψωνιστήρι» για 2 έως 5 ευρώ!
Εδώ, ο έρωτας φοράει παντελόνια και έχει άδειες τσέπες, χωρίς επίσημα έγγραφα και άδεια παραμονής. Σε άλλες πάλι περιπτώσεις, όπως αποκαλύπτει σήμερα η «Freddo», νεαρές προσφυγοπούλες χάνονται ξαφνικά από τους δικούς τους ανθρώπους σαν «σκιές», καθώς πέφτουν θύματα trafficking ακριβώς στις ίδιες περιοχές της Αθήνας.

«Πρέζα, κόκα και... παρέα»

Μόλις χθες βράδυ, όχι ιδιαίτερα αργά, λίγο μετά τις 11. Στην κεντρική είσοδο που βρίσκεται στη συμβολή της Λεωφόρου Αλεξάνδρας με τη Μαυρομματαίων, ήδη βρίσκονται συγκεντρωμένα περίπου 50 άτομα. Μέχρι και πριν από μία εβδομάδα, σε αυτό το σημείο είχε στηθεί το γιορτινό «χωριό του Αϊ-Βασίλη», το οποίο είχε περιφρούρηση κατά τη διάρκεια της νύχτας. Μόλις οι γιορτές πέρασαν, οι φρουροί έφυγαν μαζί με το «χωριό», οι μεταλλικές κατασκευές του οποίου ακόμη έχουν παραμείνει σκορπισμένες μετά την είσοδο του πάρκου. Με το που προσεγγίζουμε την είσοδο τρεις νεαροί, με σπαστά ελληνικά μάς πλησιάζουν. «Σίσα φίλος... σίσα, πρέζα, κόκα... Και παρέα φίλος», μας λένε ενώ τους προσπερνάμε.

Αφήνουμε πίσω μας δυστυχισμένους ανθρώπους που κάνουν μπροστά μας χρήση με αντάλλαγμα 5 ευρώ. Τόσο κοστίζει ο συμπυκνωμένος σε ένα κρυσταλλάκι «σίσα» παράδεισός τους... Με καλαμάκια βάζουν τους μικρούς διάφανους κρυστάλλους σε γυάλινες αυτοσχέδιες πίπες και με αναπτήρα καίνε σιγά σιγά το ναρκωτικό.

Είναι «η κοκαΐνη των φτωχών», κοστίζει ελάχιστα, φτιάχνεται από ένα μείγμα μεθαμφεταμίνης και χημικών -έως και υγρών μπαταρίας ή λάδια μηχανής- ενώ η επίδρασή του διαρκεί για μέρες. Σύμφωνα με μελέτη του ΚΕΘΕΑ, το «σίσα» προκαλεί παραισθήσεις κι επιθετικότητα, ενώ χαρακτηρίζεται «γρήγορος θάνατος». Ανοίγει στο σώμα του χρήστη πληγές που δεν μπορούν να επουλωθούν με αποτέλεσμα να προκαλούν μολυσματικές ασθένειες.

Λίγα λεπτά μετά, βρισκόμαστε πίσω από το εγκαταλελειμμένο κτίριο του άλλοτε κοσμοπολίτικου «Green Park».
Γύρω από αυτό, αντίσκηνα προσφύγων αλλά και μικρές εστίες με φωτιά -είδαμε τουλάχιστον τρεις σε ακτίνα 20 μέτρων- για να ζεσταθούν οι λιγοστοί «φιλοξενούμενοι». Εκεί καταλήγει και η οδός με τις προτομές των Ηρώων του 1821. Και σε αυτό το σημείο, μας πλησιάζουν για να μας προσφέρουν... «παρέα».

Λίγες λέξεις είναι αρκετές. Κι επαναλαμβανόμενες. Οι νεαροί δηλώνουν ότι είναι από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και τη Συρία, σου περιγράφουν απλά και «κοφτά» όσα σου «προσφέρουν» και συνήθως σε πλησιάζουν δύο μαζί.
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΥΝΗΘΩΣ 50ΑΡΗΔΕΣ
Βρίσκουμε τον Χαλίντ που δέχεται να μας πει δύο κουβέντες παραπάνω για το «ψωνιστήρι» του πάρκου. Η προσωπική του ιστορία, πάνω κάτω ίδια με εκατοντάδων χιλιάδων συμπατριωτών του. Εφυγε από τη Συρία την περασμένη άνοιξη και πέρασε μέσω Τουρκίας στην Τήλο.

Τότε όλη του η «περιουσία» ήταν κάτι λιγότερο από τρεις χιλιάδες ευρώ. Οταν έφτασε στην Αθήνα, το περασμένο καλοκαίρι, οι διακινητές τού είπαν ότι αυτά τα χρήματα θα έφταναν και θα περίσσευαν για να φτάσει μέχρι τη Γερμανία. Επρεπε όμως να περιμένει, να ακολουθήσει τη «διαδικασία» κι όταν τα πράγματα «χαλαρώσουν» να φύγει. Εμεινε με τον ξάδελφό του στον πρόχειρο καταυλισμό του Πεδίου του Αρεως.

Μετά για λίγες μέρες βρέθηκε στα στενά κάτω από την πλατεία Βικτωρίας, προωθήθηκε στο κλειστό γήπεδο του Γαλατσίου μέχρι τον Νοέμβριο και μετά... γύρισε στο πάρκο. Τα χρήματα τελείωσαν και η «εύκολη» λύση βρίσκεται στα σκοτάδια πίσω από θάμνους και παγκάκια... «Είμαστε εδώ κάποια παιδιά, ο πιο μεγάλος είναι 25», λέει. «Εδώ και τρεις-τέσσερις μήνες, όταν έφυγαν οι πιο πολλές οικογένειες και πήγαν σε άλλους καταυλισμούς, μείνανε κάποιοι γιατί έχει δουλειά...» συμπληρώνει. «Δεν το κάνουν κάθε βράδυ, αλλά σίγουρα 3-4 φορές τη βδομάδα.

Ερχονται κύριοι, συνήθως πάνω από 50 χρόνων, κάνουν μια βόλτα και γίνεται η δουλειά. Στην αρχή έρχονταν με τσάντες που είχαν κάποια τρόφιμα, έτσι για κάλυψη πιο πολύ...». Ο Χαλίντ μάς αφήνει μόλις πλησιάζουν δύο νεαροί. Τους λέει κάτι στη γλώσσα τους κι απομακρύνονται όλοι μαζί.

ΑΒΑΤΟ ΤΟ ΠΑΡΚΟ
Ο Μανώλης Μπαχλιτζανάκης μένει μόλις 50 μέτρα από το Πεδίον του Αρεως και χαρακτηρίζει στη «Freddo» την κατάσταση τραγική! «Είναι ένας παράδεισος που έχει μετατραπεί σε κόλαση! Γίνονται εγκληματικές πράξεις μέσα στο πάρκο. Ναρκωτικά, παράνομη πορνεία γυναικών και ανδρών, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Το πιο εγκληματικό όμως από όλα είναι η αδιαφορία των αρμοδίων!» δηλώνει. Στο ίδιο μήκος κύματος και η κ. Μαίρη που ζει στη Μαυρομματαίων. Μας μιλά για τις τραγικές συνθήκες που επικρατούν: «Το πάρκο είναι άβατο πλέον! Γεμάτο ναρκομανείς και μετανάστες που εκδίδονται! Δεν μπορούμε να καθίσουμε ούτε σε ένα παγκάκι διότι είναι κατειλημμένα. Είμαστε στα όριά μας. Η Περιφέρεια αδιαφορεί».
Οργισμένος είναι και ο περιπτερούχος επί της οδού Μαυρομματαίων, ακριβώς δίπλα από την κεντρική είσοδο του Πεδίου του Αρεως. «Θα πάρουμε πιστόλια στο τέλος! Μας έχουν διαλύσει, δεν έχει μείνει άνθρωπος στην περιοχή που κάποτε ήταν το διαμάντι της Αθήνας. Ολα είναι ξενοίκιαστα, έχουν παρατήσει εδώ πρόσφυγες και μετανάστες για να κρύψουν τους εμπόρους ναρκωτικών και τη διακίνηση», μας λέει συμπληρώνοντας: «Είναι σχέδιο για να ξεπέσει η περιοχή και να την αγοράσουν σε λίγα χρόνια τσάμπα...».
Η πορνεία ανθεί στο πάρκο και τα θολά μάτια ναρκομανών, αστέγων και μεταναστών, που το στομάχι τους φωνάζει από την πείνα, «λάμπουν» μέσα στο σκοτάδι. Την άτυπη πιάτσα πορνείας που έχει δημιουργηθεί έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούν και τουρίστες, οι οποίοι φαίνεται πως ανακάλυψαν μια μικρή «Ταϊλάνδη» στο κέντρο μιας δυτικής πρωτεύουσας. Αν και το πάρκο υπάγεται στην Περιφέρεια, ο Δήμος Αθηναίων όταν χρειάζεται, βοηθάει έμπρακτα.

«Το Πεδίον του Αρεως είναι ένας πνεύμονας πρασίνου που αξίζει να γίνει επίκεντρο ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για την ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας. Αν και δεν ανήκει στην αρμοδιότητα του Δήμου Αθηναίων, συμβάλλουμε όταν μας ζητείται για την καθαριότητα και τη φροντίδα του», υποστηρίζει ο Γιώργος Αποστολόπουλος, αντιδήμαρχος Πρασίνου.
Για την... ιστορία μόλις 5 χρόνια πριν, η ανάπλαση του πάρκου κόστισε 9,6 εκατομμύρια ευρώ.