Ο Τσίπρας, ο… Κιάμος και η γροθιά

Εκτός, κι αν πριν του γράψουν την ομιλία περί γροθιάς και μαχαιριού άκουγαν... Πάνο Κιάμο και το τραγούδι του «να χτυπήσω τη γροθιά στο μαχαίρι».

Τι εννοούσε άραγε τις προάλλες ο Πρωθυπουργός όταν έλεγε σε αυτή την επικοινωνιακή σύσκεψη στο Λαύριο ότι «θα πρέπει να χτυπήσουμε τη γροθιά στο μαχαίρι»; Μόνος του σκέφτεται αυτές τις ατάκες και τις λέει (σε απευθείας μάλιστα τηλεοπτική σύνδεση) ή του τις γράφουν οι λεγόμενοι λογογράφοι του, οι οποίοι τώρα τελευταίως, τη στιγμή που το κυβερνητικό σύστημα πήρε την κάτω βόλτα, τα έχουν κυριολεκτικά χαμένα;
Εκτός, κι αν πριν του γράψουν την ομιλία περί γροθιάς και μαχαιριού άκουγαν… Πάνο Κιάμο και το τραγούδι του «να χτυπήσω τη γροθιά στο μαχαίρι».
Δεν εξηγείται διαφορετικά, διότι, πώς να το κάνουμε, εάν χτυπήσουμε τη γροθιά στο μαχαίρι για να ξηλώσουμε τις παθογένειες, όπως μας είπε ο Αλέξης Τσίπρας, δύο τινά θα συμβούν: Ή θα ματώσει η γροθιά μας και έτσι δεν μπορέσουμε να ξηλώσουμε τις παθογένειες του παρελθόντος ή θα σπάσει το μαχαίρι.
Μήπως, κύριε Τσίπρα, θέλατε να πείτε (και σας το έγραψαν σωστά οι λογογράφοι σας) «να χτυπήσουμε τη γροθιά στο τραπέζι» ή (άντε να βάλουμε και λίγο… μαχαίρι) «να φτάσει το μαχαίρι έως το κόκαλο» και εσείς δεν το καταλάβατε καλά; Τότε, όπως αναφέρει ο Βηματοδότης, όντως θα είχε κάποιο νόημα η φράση σας και μάλιστα σε μια τέτοια σύσκεψη αμέσως μετά την τραγωδία στην Ανατολική Αττική.